ಗಂಗಾಧರಮೂರ್ತಿಯವರ “ಸೂಫಿ ಕಥಾಲೋಕ” ಡಾ.ರಹಮತ್ ತರೀಕೆರೆ ತಮ್ಮ ಮುನ್ನುಡಿಯಲ್ಲಿ ಆಶಿಸುವಂತೆ ಕನ್ನಡ ಕಥಾಲೋಕವೇ ಆಗಿದೆ. ಸ್ಫುಟವಾಗಿ ಶುದ್ಧವಾಗಿ ಬರೆದಂತೆ ಇರುವ ಈ ಕಥೆಗಳು ಹೇಳಿದಂತೆಯೂ ಇವೆ. ಇವನ್ನು ಓದಿದ ನಾವು ಇತರರಿಗೆ ನಮ್ಮ ನುಡಿಯಲ್ಲೇ ಹೇಳೀದಂತೆಯೂ ಒದಗುತ್ತವೆ. ಕಥೆಗಳಿಗೆ ಇರಬೇಕಾದ ಗುಣವೆಂದರೆ ಅವುಗಳನ್ನು ಕೇಳಿಸಿಕೊಂಡ ನಮ್ಮ ಸ್ಮೃತಿಯಲ್ಲಿ ಅವು ಬಾಳಿ ಮರುಕಳಿಸುವಂತೆ ಉಳಿಸುವ ಕಥನ ಕೌಶಲ. ಈ ಕೌಶಲ್ಯ ಕಥೆ ಹೇಳುವವನ ಉಮೇದಿನಲ್ಲಿ, ಕೇಳುವವನನ್ನು ಒಲಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂಬ ಪ್ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟುವಂಥದು, ಜಾಣತನದ ಪ್ರದರ್ಶನದಲ್ಲಿ ಅಲ್ಲ.

ಕಥೆಗಳನ್ನು ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಆಸೆಪಡುವವನು ಮಾತ್ರ ಕಥೆ ಹೇಳುವವನೂ ಆಗಬಲ್ಲ. ಕಥೆ ಹುಟ್ಟುವುದು ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಕುತೂಹಲಿಯಾದ ಕೂತವನೊಬ್ಬನಿದ್ದಾಗ. ಅವರಸರ ಆತುರಗಳು ಇಲ್ಲದ “ಉದಾಸೀನತೆಗೆ” ಅವಕಾಶವಿರುವ ಸಮುದಾಯದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಈ ಇಬ್ಬರೂ ಒದಗುತ್ತಾರೆ. ಅವಳಿಜವಳಿಗಳಾಗುತ್ತಾರೆ. ಗಂಗಾಧರಮೂರ್ತಿಯವರು ಇಲ್ಲಿ ಬರೆದಿರುವುದು ಕೇವಲ ಒಂದು ಪುಸ್ತಕವಲ್ಲ. ಅವರಲ್ಲಿ ಆಳವಾಗಿರುವ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಪ್ರೇಮ, ಜೊತೆಗೇ ಅವರಲ್ಲಿ ಸದಾ ಜಾಗೃತವಾಗಿರುವ ರಾಜಕೀಯ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಒತ್ತಾಸೆಗಳು ಈ ಕಥೆಗಳನ್ನು ಅವರೇ ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಮಾಡಿವೆ. ಜೊತೆಗೇ ಅವರು ಪ್ರೀತಿಸುವ ಓದುಗರು ಹೇಳುವಂತೆಯೂ ಮಾಡಿವೆ.